Te laat voor de zwervende verhalentyper

Afspraak met Christopher Hermelin, de zwervende verhalentyper, om elkaar ’s middags te treffen ergens op de High Line. Voor ons staat eerst nog een rondvaart rondom Manhattan op het programma, maar dat kan geen problemen opleveren. Manhattan is niet groter dan Terschelling. De Circle Line vertrekt vanaf een pier aan de westzijde van Manhattan, de kant van de Hudson dus, en dan tegen de klok in. Na een omweg langs het Vrijheidsbeeld ronden we de zuidpunt van Manhattan, waar het nieuwe WTC-gebouw staat de pronken in de middagzon en trots neerkijkt op de rest van de skyline. Dan op de East River onder een serie imposante bruggen door, die Manhattan verbinden met Brooklyn en Queens. Brooklyn Bridge, Manhattan Bridge, Williamsburg Bridge (ja, die waarop Sonny Rollins in de jaren zestig ’s nachts oefende op zijn saxofoon om de buren niet te storen), Queensborough Bridge. Inmiddels ben je dan in een andere wereld beland. Geen glimmende wolkenkrabbers meer, maar grimmige fabriekscomplexen en grauwe woonblokken. Even verderop vaar je vanuit de East River de Harlem River op, die Manhattan scheidt van de Bronx. Hier vallen we stil. We dobberen in een water dat Spuyten Duyvil Creek heet. De naam stamt uit de tijd dat de Nederlanders Manhattan voor goederen ter waarde van omgerekend 680€ met de indianen geruild hadden. We kunnen niet verder, want eerst moet de Spuyten Duyvil draaibrug open, en dat kan niet zolang er treinen over moeten. Je kunt je niet voorstellen dat twintig kilometer zuidwaarts het hart van het internationale kapitalisme klopt. Hier kwaken kikkers, scheren zwaluwen over het water en duiken stoere jochies vanaf een rots het smerige water in. Elk moment verwacht je dat een Mohikaan uit het struikgewas opduikt. Eindelijk, na meer dan een uur, zwiept de spoorbrug opzij en kunnen we verder. Terug de Hudson op, langs de plek waar toen dat vliegtuig een geslaagde noodlanding maakte, langs de onbetaalbare appartementencomplexen en kantoorgebouwen van Donald Trump, op weg naar de aanlegsteiger. Eenmaal van boord meteen door naar de High Line, voor onze afspraak met de typist. Uren later dan de bedoeling was, en inderdaad – geen typemachine meer te horen. Jammer. Later op de dag een mail: “Hey Rene – my typewriter stopped advancing its tape, I imagine it’s just something loose, but I have to cancel today.”